Terug
Zo, dat is even geleden. Voorrang gegeven aan herstel en leuke dingen maar het begint weer te kriebelen. Een dagboek bijhouden is niets voor mij, ik begin er wel aan maar houd het niet bij. Dit ook niet maar het voelt wel als een fijnere manier om voor mezelf de zaken op een rij te zetten. Mijn gedachten te bepalen. En wie wil, mag meelezen. Deze week werd ik getroffen door een gedicht van Stijn de Paepe en een column van Khadija al Mourabit in Trouw : Ga weg Ik had gedacht de honderd net te halen, rollatorloos en in gestrekte draf. Ik wou nog een miljoen gedichten af. Musea wachtten. En theaterzalen. Ik wilde nog oneindig vele malen verwijlen waar ik mij het liefst begaf. Ik fietste fluitend tussen wieg en graf, de voeten geen moment op de pedalen. Helaas. Daar is ineens de eindigheid die plotsklaps als een niets ontziende tanker de gevel sloopt, de kamer binnenrijdt. Het leven gaat genadeloos voor anker, gehoorzaam aan de grillen van de tijd.
